Al jaren geleden las ik in de Volkskrant een stukje over Guesthouse Recover. Ik vond het een heel bijzonder verhaal, niets voor mij dacht ik toen nog, maar toch is het me al die jaren bijgebleven. De laatste jaren dacht ik er steeds vaker aan terug. Zou het iets kunnen zijn? Jaren schroefden we de puffers en pillen op, mijn longfunctie werd steeds beter maar ik hield enorm last van hyperreactiviteit. Collega’s met parfum, handzeep met een sterke geur, een vuurkorf in de straat, fietsen langs iemand met een sigaret, van alles werd ik benauwd en moest ik hoesten. Toen ik de zoveelste keer ziek thuis was, had ik behoefte aan een stip aan de horizon. Ik boekte een vakantie bij het Guesthouse Recover.
Een beetje spannend vond ik het ook. Vakantie is voor mij vaak vooral veel gedoe en geregel, onbezorgd is het zelden. Stoffige vakantiehuisjes en dan toch maar eerder naar huis, hotels waarvan mijn astma thuis nog dagen moet bijkomen, last van schoonmaak luchtjes. Zou het in Neril wel echt goed zijn? Ik zette in op een onbezorgde vakantie, dat mijn astma op zou knappen durfde ik amper te hopen.
Een heerlijke vakantie, dat werd het. En veel meer dan dat. Bij binnenkomst werd meteen duidelijk; hier is aan alles gedacht wat prettig is voor iemand met ernstig astma. Het weer en de droge lucht waren meteen al heerlijk voor mij. Christien is enorm hartelijk, gastvrij, attent en denkt met alles met je mee. Ze kookte heerlijk avondeten en hield feilloos rekening met mijn hele reeks voedselallergieën. Maar het was ook écht vakantie. Schitterend uitzicht vanaf het terras en het huis, een heerlijk zonnetje en een prachtige omgeving.
Dagelijks gingen we wandelen door de bergen, elke dag een stukje verder, en elke avond opnieuw even route-advies vragen aan Christien. Veel buiten zitten, spelletjes doen, boeken lezen. Dat Christien het ontbijt en heerlijk avondeten verzorgde, maakte echt het verschil. Daardoor bleef er zoveel meer energie over om de dag te benutten en weer conditie op te bouwen. Na een tijd rondwandelen rond Neril, gingen we met de auto hoger de bergen in om daar te wandelen. Wat gaf het een voldoening en een zelfvertrouwen om mezelf zo te zien opknappen en weer zo door de bergen te kunnen lopen, wát een verschil met thuis en wat kon ik ervan genieten.
Eindelijk weer eens een echt onbezorgde vakantie was al goud waard. Maar dat ook mijn conditie en astma in zulke korte tijd zouden verbeteren, had ik niet durven hopen. Hoe lang het thuis stand zal houden? Dat moet de tijd leren. Maar het idee dat er een stip op de horizon is, dat er een plek is waar je zo nu en dan eens heen kunt om je ontzorgd en goed te voelen, dat is echt heel fijn.
Sophie